Wtedy nie wiedziałam, że tak to właśnie będzie, tak pięknie. Nie zawsze idealnie, ale pięknie. Teraz to wiem i nie zmieniłabym niczego! I choć bywało ciężko, o czym wiecie i chwile zwątpienia dopadały mnie częściej niż powinny. Na szczęście nastąpił czas, na który czeka większość mam z dwójką dzieci. Mam czas dla siebie, a one dla siebie. Nie potrzebują mnie, za to ja potrzebuję ich. Role się odwróciły. To ja włączam się do ich zabawy, a nie one ciągną mnie. To ja zaczynam tęsknić, gdy po dwóch godzinach zabawy nadal mnie nie chcą. To mi czasami brak by wołały i jęczały, żebym przyszła się pobawić. Na szczęście czasami wołają i wtedy lecę jak na skrzydłach. Mam więcej pomysłów, więcej motywacji i więcej kreatywności, która przez te długie godziny ich zabawy kryje się we mnie, kiełkuje i czeka na bum! :) Takie kreatywne bum przeżyłam właśnie WTEDY. Gdy było ciężko, gdy cały mój czas pochłaniała Lenka. Wtedy zrodziła się pasja do wspólnego czasu w kuchni. Wspólnego z Mają. Nigdy nie zapomnę jak siedząc na blacie mieszała mi ciasto na naleśniki, mieszała tak długo i długo, a ciasto osiągało konsystencję i gładkość idealną. Później zaczęła wsypywać i rozsypywać mąkę, wlewać i rozlewać mleko, wbijać jajko ze skorupką. Wtedy naleśniki wychodziły niewyobrażalnie pyszne!
