Zabawa w ... SPAGHETTI OD JAMIEGO! :)

Mama idealna. Czy taka w ogóle istnieje? Zawsze myślałam, że tak. Rozglądałam się wokół i widziałam je. Idealne, piękne, uśmiechnięte i kochające. Przede wszystkim KOCHAJĄCE. Myślałam ... dlaczego ja nie potrafię być tak miła, tak ciepła i tak cierpliwa dla moich dzieci ? Dlaczego potrafię tylko denerwować się, zagryzać zęby i zgrzytać nimi by nie wybuchnąć ? Waliłam głową w mur i wmawiałam sobie beznadziejność i umacniałam się w myśleniu, że nikt nie denerwuje się tak jak ja, nikt nie ma tak złych dni, tak kiepskich reakcji. Myślałam sobie, żadna matka nie jest tak okropna, dlaczego więc ja taka bywam ? Nie zawsze, nie non stop, ale czasami puszczają nerwy i zębów nie jestem w stanie zaciskać.

 Ale pewnego dnia zaczęłam zastanawiać się, czy faktycznie jestem jedyna? A jeśli nie, to dlaczego o tym nie rozmawiamy ? Dlaczego, gdy znajdujemy się poza naszymi intymnymi, czterema ścianami okazujemy się idealne i mega cierpliwe? Dlaczego słyszmy tyle słów zachwytu nad tym jak wspaniałe podejście mamy do naszych dzieci, jednocześnie słysząc w głosie powątpiewanie tej drugiej osoby w samą siebie? A przecież każda z Nas przeżywa to samo! Jedna radzi sobie z tym idealnie, inna nie radzi sobie kompletnie, więc dlaczego o tym nie mówimy? Może warto zacząć ? Pokazać siebie, to pomaga. Zwłaszcza gdy usłyszymy słowa "nie martw się, u nas jest tak samo" :) Czasami mi samej cisną się na usta te słowa, gdy widzę dziecko szalejące w złości. Myślę sobie, że tej mamie pewnie trochę źle, a nie wie, że ja to samo przeżywałam wczoraj. I też czułam zażenowanie. A przecież takie już są nasze dzieci. Emocjonalne, takie jak My same. Skoro my czasami nie potrafimy zapanować na emocjami, to jak one mają to doskonale potrafić ? 

A może jakieś głupstwa napisałam i żadna z Was nie ma tak jak ja? I może faktycznie jestem sama, jedyna, rozedrgana emocjonalnie, choć kochająca do granic możliwości ?

***

Moja kulinarna biblioteczka rozrasta się w zastraszającym tempie i obawiam się, że mąż mnie z domu wygoni, chociaż sam mi tą biblioteczkę wciąż ubogaca ;) Ostatnio wciąż zgłębiana pozycja to "Superfood na co dzień." Jamiego Oliviera i z tej właśnie książki dzisiejsze danie Wam serwujemy. Jedyne co zmieniłyśmy to makaron, podałyśmy makaron gryczany soba. Dziewczyny kochają wszystko co zwie się makaronem, a ja zakochałam się w tym :)

Składniki:

4 dojrzałe pomidory

8 czarnych oliwek

oliwa extra vergine

1/2 cytryny

150 g razowego spaghetti

40 g sardynek w oleju

1 ząbek czosnku

suszone płatki chilli

1 kromka chleba razowego z ziarnami

20 g fety lub ricotty

2 gałązki świeżej bazylii

Przygotowanie:

Poprzekuwaj pomidory i włóż je go garnka z osolonym wrzątkiej na 30 sekund.  Przełóż na talerz a we wrzątku ugotuj makaron. Oliwki pokrój w ćwiartki i przełóż do miski, a na niej połóż sitko. Pomidory obierz ze skórki i pokrój na ćwiartki. Gniazda nasienne wytnij i wyłóż na sitko, a miąższ pokrój w kostkę. Przetrzyj gniazda nasienne przez sitko do miski, by sok doprawił oliwki. Do oliwek dodaj pokrojone pomidory, 1 łyżkę oliwy oraz odrobinę soku z cytryny i wymieszaj. Skosztuj, dopraw i odstaw na później.

Wyjmij kręgosłupy z sardynek. Włóż rybki do malaksera, dodaj czosnek, szczyptę płatków chilli i porwany na kawałki chleb. Zmiksuj na okruchy, przełóż na suchą patelnie i podprażaj aż się zezłocą. Makaron wymieszaj z pomidorowym dressingiem, posyp okruchami, przybierz danie fetą lub ricottą oraz listkami bazylii. Podawaj od razu! :)

P.S. Maja już podczas robienia mówiła, że jeść nie będzie. Jak jej przyniosłam też była na nie. Na moją prośbę spróbowała i stwierdziła "Mamo to jest pyszne! Daj, zjem! :)"

SMACZNEGO!!!